Nu echt de allerallerlaatste

Hoi allemaal!

Na de langste reis van ons leven van 3 maanden en 5 dagen, stegen we afgelopen vrijdagavond om 18.50 op vanaf Santa Cruz de La Palma. Het was een emotioneel afscheid voor mij. Mijn vliegangst wist ik te onderdrukken door op het moment dat we boven de wolken kwamen mezelf gerust te stellen met het idee dat ik op de Roque los Muchachos nog een stuk hoger was dan dit, maar de tranen kon ik niet onderdrukken. Het leek alsof ik een heel leven had meegemaakt op dit eiland, ook al was het een relatief korte tijd. De magische aantrekkingskracht van La Palma zal me niet lang weg laten blijven van het eiland, dat weet ik zeker.

Afscheid van La Palma op Los Cancajos

Zonsondergang vanuit het vliegtuig

Na een vlucht van 4 uur rende ik zo goed en zo kwaad als het ging het vliegtuig uit (en meteen weer terug omdat ik niet voorbereid was op winterse temperaturen) om zo snel mogelijk bij de allerlaatste bagageband te zijn: odd-sized luggage, oftewel: HONDJES!!
Ons hondje liet echter op zich wachten totdat alle bagage het vliegtuig uit was. Om mezelf bezig te houden ben ik maar bij de rescue-dalmatiërs uit een andere vlucht gaan zitten totdat Pandatje, die haar opwinding nauwelijks kon bedrukken toen ze ons zag, naar buiten werd gedragen. We waren best wel bang dat ze het vliegtuig uit zou komen als het bange, trillende, geshockeerde hondje dat we op 25 januari gevonden hadden. Maar nee, ze was gewoon nog haar nieuwsgierige, overenthousiaste zelf!

Vervolgens liepen we naar de aankomsthal, waar mama ons in lange broek en winterjas stond op te wachten. Ik had al lang niet meer iemand zo warm ingepakt gezien. Maar wat was het fijn om weer samen te zijn!
Eenmaal bij de auto aangekomen konden we Panda voor het eerst in 20 uur weer laten eten en voor het eerst in 10 uur wat laten drinken en daar was ze erg aan toe! Onderweg naar Utrecht hebben Tarzan en ik onze ogen uitgekeken over het vlakke land, de brede snelwegen, de felle lantaarns en de bekende gebouwen.

Thuis aangekomen zag ik onze straat en ons huis voor het eerst in 16 jaar door de ogen van een vreemde. Ik kon zelfs de geur van het huis ruiken!
Er was niet veel veranderd, behalve dat mijn kleine aquariumpje tegenwoordig op tafel staat, zodat mijn visjes zich niet alleen hoefden te voelen in de tijd dat ik weg was. Daarnaast stond een bos rode tulpen om ons lekker Nederlands te verwelkomen. Aan de muur hangt een prachtig schilderijtje van Panda, dat we van ome Hans hadden gekregen. Heel mooi!

In de tuin begint een waar mini kerkhofje te ontstaan met prachtige roze bloemen waar Beertje en sinds 3 maanden Empty liggen. Een waardige plek voor mijn lieve diertjes.

In de rest van de tuin heeft papa ook bloemetjes geplant, waarvan de meeste nog moeten uitkomen, maar het belooft iets moois :)
Undra heeft tegenwoordig de hele tuin tot haar beschikking als troost voor het verlies van geliefde knuffelvriendje.

De bloeiende blauwe regen

Als verrassing en welkomstcadeau hadden papa en mama mijn kamer, die ik als een echte bouwput had achtergelaten, omgetoverd tot een knus nestje. Papa heeft de muren waar ik aan was begonnen afgeschilderd, mama heeft een bureau op mijn kamer gezet, moestuintjes in mijn kasje geplant, mijn bed inclusief alle knuffels en gordijntjes helemaal verschoond en overal fotolijstjes neergezet met foto's van ons en Panda en alle lieve mensen die we op La Palma ontmoet hadden. De theedoos heeft ze gevuld met mijn favoriete Pukka thee en een ''Welcome Home'' thee. In de koelkast stonden soja melk en -yoghurt dus ik voelde me helemaal thuis :) Als ik nog twijfels had over of ik blij was om thuis te zijn waren ze nu wel weg!

De eerste nacht hebben we van 04.00 tot 10.00 geslapen met Panda in mijn bed. De dag erna bestond voornamelijk uit uitpakken, uitrusten en mentaal landen. De meeste moeite had ik met verwerken dat ik de dag ervoor nog in de oceaan zwom in Los Cancajos en dat ik nu een lange broek en een trui aan moest.
Vandaag zijn we met Panda naar het bos gefietst en heeft ze weer met andere hondjes gespeeld. Ze lijkt Nederland helemaal prima te vinden. Gisteren heeft ze haar eerste kennismaking gehad met stilstaand, niet transparant water: het slootje bij mijn straat. Ze zag het als een verlenging van de grond waar ze op liep dus plonsde ze erin. Normaal is ze doodsbang voor water maar deze keer klom ze er rustig uit, schudde zich uit en liep gewoon verder. Het rennen over vlakke straten en grasvelden lijkt ze helemaal geweldig te vinden.
Vanavond gaan papa, Panda en ik samen naar het pannenkoekenhuis om de vakantie uit te luiden.

Na precies 99 dagen samen te zijn geweest is Tarzan vandaag vertrokken naar Delft. Een moeilijk afscheid voor mij en Panda, maar ook wel nodig om alle indrukken van de afgelopen maanden even alleen te verwerken. We hebben in ieder geval veel geleerd en staan allebei sterker in onze schoenen dan eerst!

Dit was onze allerlaatste blog op Canarian Fairytales. Ik wil jullie allemaal hartelijk bedanken voor het lezen en meebeleven van onze avonturen!

Dag 1

Dag 97

Liefs,

Jane

Gastblog

Het eerste verhaal over het dappere drie-tal (en voor 10 dagen 4-tal) door een gastschrijver. Ben zeer vereerd.

Na aankomst op het vliegveld en het ophalen van de auto, had ik de kaart van Google maps goed doorgenomen. Vantevoren thuis uitgeprint. De weg naar Los Llanos was natuurlijk overbekend. Geen probleem. De betreffende Avenida dr. Fleming moest ook wel te vinden zijn.... Maar de kaartlees blindheid heeft Jane niet van een vreemde. Dat ik parkeerde in de straat, vlakbij het appartement, heeft met kaart kunnen lezen dan ook niets te maken. Dat ik goed zat, bleek pas toen ik Jane belde. Ik sta daar en daar, waar moet ik naar toe ? Zij wist het natuurlijk ook niet zo goed, tot ik haar zag rondspeuren vanaf een balkon vlakbij.

Het appartement was rommelig maar comfortabel. Beetje onderkomen, maar daardoor ook extra charmant. Net als de meeste huurders (alleen voor wat betreft dat charmant dan). Allemaal mensen -jong en oud, de oudste van mijn leeftijd- die hun hart volgden. Trekkend van de ene naar de andere mooie plek. Een beetje geld verdienen als straatmuzikant, sieraden of creatieve kaarten maken en verkopen. Klusjes doen en ja,soms zelfs aardbeien plukken en appartementen schoonmaken, onkruid wieden, takken afzagen, paardenvoer plukken, poep scheppen en trapleuningen maken, voor alleen onderdak en wat eten....

De eerste avond was erg gezellig. Jan uit Hamburg had voor lekkere biertjes gezorgd, die we gekoeld in een emmer ijsblokjes, meenamen naar een heuveltop vlakbij. Het oorspronkelijke plan was om op het dakterras te gaan kijken naar de ondergaande zon. Maar Panda mocht van huisbaas Alex niet op het terras. Geen honden binnen ! Daarna naar de favoriete pizzeria van Tarzan en Jane, samen met Jan en met Panda. Die was daar wel van harte welkom. Leuk om te zien hoe Jane en Tarzan omgaan met allerlei mensen die zij hebben ontmoet in de loop der tijd. Een hartelijke sfeer van gelijkgestemden. Het vertrek de dag erop liet even op zich wachten. Er moest immers nog het een en ander ingepakt worden en gelukkig vertelde Jan mij, vlak voor ons vertrek, dat hij vandaag nog veel was moest doen (een van zijn vele taken). Onder andere nog veel van Tarzan en Jane. Dus maar voor hun besloten dat ze die vuil moesten meenemen.
Het afscheid van de lotgenoten was allerhartelijkst en helaas, het plan om met Jan samen mountainbikes te huren, hebben we nooit uitgevoerd. Misschien de volgende keer ?

De wasmachine van casa Picos werd direct goed gebruikt door Jane.
Jane en Tarzan blijken een goede taakverdeling te hebben ontwikkeld, gebaseerd op elkaars sterke kanten. Jane de huishoudelijke (wassen, koken, boodschappen doen), en regelzaken zoals het plannen van wandelingen. Tarzan de energievretende taken, zoals Panda 3 keer per dag uitlaten, het sjouwen met de zware tassen en het dragen van de zwaarste rugzak tijdens wandelingen, met voldoende water voor Jane (waar heb ik die verdeling meer gezien ?) En natuurlijk het mee opletten bij het vele autorijden. Zo hebben Jane en ik hem erg gemist bij het vinden van de, achteraf eenvoudige weg, van het Centro de visitantes de volcán San Antonio, naar de vuurtoren van Fuencaliente.

Bovenop de Teneguía

De wandeling daar was erg bijzonder. Als de vulkaan Teneguía (1971) vorig jaar zou zijn uitgebarsten zou de omgeving er hetzelfde hebben uitgezien. De lavastromen lijken pas gisteren te zijn gestold. Een tegenvaller was dat het vrolijke, morsige en gastvrije houten restaurantje uit mijn herinnering, was afgebroken. Het had plaats gemaakt voor een gelikt lavastenen gebouw met veel grote ramen. Hier waren honden zelfs op het strakke terras niet welkom. Maar Tarzan en Jane hadden in ieder geval de zoutwinning gezien...

De salinas, oftewel zoutvelden

Het nieuwe restaurant

De enige overblijfselen van het geliefde restaurantje

De lange La Zarza rondwandeling in het noorden, was geweldig mooi. Prachtige groene barranco met lianen van braam en klimop en daarna een open gebied naar zee (met een zee arend in duikvlucht).  Na een pauze op een mirador, met uitzicht op het dorp El Tablado en de kliffen richting noord-oosten, lag ons een belachelijk steile klim terug te wachten naar La Zarza.

Uitzicht vanaf de mirador

Pauze op de mirador

De "rustdag" met "alleen" een tochtje naar playa de La Veta was ook bijzonder. Twee Zwitsers die we tegenkwamen waarschuwden ons dat het wandelpad tussen parkeerplaats en strand, zeer steil was. We dachten dat als Zwitsers dat zeiden, dat we dan maar op het ergste voorbereid moesten zijn. Dat viel echter erg mee. Maar dat mensen daar hun vakantiewoning hebben kunnen bouwen, grenst toch aan het onmogelijke. Maar dan heb je wel een eigen huisje aan een zeker 400 meter breed strand, waarvan er maximaal100 vierkante meter gebruikt kan worden om op je handdoek te liggen.

Playa de la Veta

Deze vakantiedagen stonden in het teken van het vervullen van belangrijke wandelwensen. De lange La Zarzawandeling en de volcán Teneguía kwamen van het wensenlijstje van Jane (vooral) en Tarzan. Een aantal wensen hadden ze al moeten laten schieten, vanwege het vele onkruid dat er gewied moest worden op de diverse finca's en de aardbeien die aan hun struikjes ongeduldig hingen te wachten, om geplukt te worden. De wandeling van het kerkje Virgen del Pino naar de refugio de Los Roques, op de Cumbre Nueva was vooral mijn wens. Een lange en slopende wandeling van enkele tientalen meters boven zeeniveau naar 2000+ meter en weer terug. Beginnend in de warme zon, door de koude nevels

 en uiteindelijk dichte mist naar het blauw boven de wolken en weer terug

Onderweg rekenend, zo veel kilometer nog te gaan tot de refugio en het hele stuk weer terug. Betekende dus doorlopen vanaf nu om voor het donker bij de auto te zijn. We hadden echter zelfs nog tijd, om even te gaan zitten bij de stenen hut en voor nood had Tarzan meerdere zaklampen bij zich. Bij de refugio

  ontstonden natuurlijk direct plannen om "een keer" de wandeling te beginnen in Fuencaliente in het zuiden, op 0 meter en dan in een x aantal dagen de Cumbres Vieja en Nueva te beklimmen tot Roque Muchachos. Onderweg kon er hier in ieder geval overnacht worden. Na de hoogste top kon er binnen een dag afgedaald worden naar Tazacorte. Maar voor nu waren we blij om in het laatste licht van de dag, terug bij de auto te zijn. Het restaurantje onderweg stond oogluikend toe dat Panda mee naar binnen mocht. Maar dan moesten we wel achteraf, bij de dienstuitgang gaan zitten.

Onderweg naar de refugio

De eerdere ervaring van Jane en Tarzan met het niet welkom zijn op bepaald plekken, vanwege Panda, hebben we nu samen ervaren. We hadden immers twee dagen te overbruggen. Het huisje was  voor 7 dagen gehuurd en we moesten nog een overnachtingsplek vinden voor twee dagen. Liefst in  de Caldera. Daar waren honden echter niet welkom. Ook geen lieve kleine hond ? Wilde Jane weten. Nee, geen lieve kleine, geen middelmatige, geen grote. GEEN honden.
Na een ander moeizaam gesprek in het spaans en een e-mail, met een ambtenaar die over refugio El Pilar ging, bleek Panda ook daar niet welkom. Eigenlijk mochten honden ook niet mee een nationaal park in, voor een wandeling, of op een van de strandjes van het eiland. Een andere wens, van vooral mij, was om een hutje te huren bij camping Rosa. Een kleine 20 kilometer ten noorden van ons huidige huisje. Dit keer contact in gebrekkig engels. Wel hutjes vrij, maar Panda was wederom niet welkom. Op camping Barlovento, in het noordoosten van het eiland, bleken we echter wel alle 4 welkom te zijn. Nog genoeg hutjes vrij.

Mistig Tijarafe...

Dit bleek een extra gelukkige keuze. De woensdag dat we uit Tijarafe vertrokken was het weer in het westen erg nederlands. Miezerregen, mist en kou. Maar weer bleek La Palma een buitengewoon eiland, want na het passeren van het laatste dorp in het westen, reden we de regen en kou uit en de zon in. Na het betrekken van de eenvoudige hut op de camping, hadden we nog alle tijd voor de zwembekkens van La Fajana. Een wens van Jane.
Een ander groot voordeel was dat we nu lekker dicht bij Los Tilos zaten. Een van de grootste laurierbossen ter wereld. De bronnen van Marcos y Cordero zien, was een wens van ons allemaal, behalve van Panda. Die houdt niet van water over zich heen. Blijft op gepaste afstand van zee en ander water. Met de douche in de 12e tunnel was ze helemaal niet blij en ze moest zelfs door Jane gedragen worden door de waterval de tunnel uit.

La Fajana

Jane en ik in La Fajana

Marcos y Cordero

 

Tarzan en Jane in één van de 13 tunnels

Dit was onze laatste wandeling. Wat ik meeneem zijn wat foto's en natuurlijk vele herinneringen. De geuren, de stilte en de sfeer zijn helaas niet te vangen. Die vind je alleen daar.

Voor Jane en Tarzan breekt straks een nieuw tijdperk aan. Ik weet zeker dat ze het nog vaak zullen hebben over hun avontuurlijke reis en er vaak aan zullen terugdenken. Panda zal de herinnering in ieder geval levend houden.

Vermoeide Panda tijdens een lange wandeling

Groetjes,

Rocky

Last Goodbye

Hallo allemaal!

Afgelopen dinsdag was de officiële afsluiting van onze werkvakantie! We hebben het werken op biologische boerderijen - heel toepasselijk - afgesloten met het schoonmaken van het apartementencomplex. Niet dat dat een probleem was, want eerlijk gezegd hadden wij en vooral onze ruggen na een maand wel genoeg gezien van de aardbeienvelden.

's Avonds om 20.00 kwam papa aan bij ons aparementje in Los Llanos. Het was geweldig om hem na zo'n lange tijd weer te zien. Hij werd meteen heel hartelijk ontvangen door Jan, met wie we naar de hoogste heuvel in Los Llanos zijn gelopen om naar de zonsondergang te kijken. Jan en ik hadden als verrassing speciaalbier uit Los Llanos en Tijarafe gehaald om papa te verwelkomen. Na zonsondergang zijn we met z'n allen naar Plaza Chica geweest. Het was een hele gezellige avond en papa vond het een fijn welkom!
Het enige wat vreselijk jammer was en waar ik nog steeds boos om word als ik eraan denk, is dat Alex - onze ''gastheer'' - ons oorspronkelijke plan helemaal verpestte: om met papa, Jan, Panda en ons twee op het dak van het apartement naar de zonsondergang te kijken, zodat papa niet meteen na aankomst weer een stuk moest lopen naar de heuvel. Alex was echter weer eens heel onflexibel, zoals we van hem gewend waren, en liet zelfs voor een half uurtje geen klein, zindelijk hondje toe op het dak, ookal was het nog zo'n bijzondere gelegenheid. De volgende dag hadden we dan ook totáál geen moeite met afscheid van hem nemen. Hij is één van de minst ruimdenkende en minst betrokken gastheer ooit. Daarnaast heeft hij naar onze mening een hele slechte manier om met zijn honden om te gaan: ze zitten altijd in een omheinde parkeerplaats, worden nooit uitgelaten en krijgen als eten rijst met een kwart lage kwaliteit brokjes. Hij geeft ze ook nooit aandacht; ze dienen als anti-inbraaksysteem. De afgelopen maand heeft Panda samen met Alex' hondjes opgesloten gezeten op deze parkeerplaats dus je kunt je voorstellen hoe ongelofelijk blij we waren dat we haar eindelijk weer bij ons konden houden. We hebben haar de laatste drie dagen dan ook op elke mogelijke maneir vertroeteld: bij ons slapen, knuffelen, lekker lang wandelen zonder aan de lijn te zitten, op het strand spelen, veel buiten spelen etc. En daarnaast gaan we natuurlijk gemotiveerd door met benchtraining. Vandaag heeft ze er één uur en een kwartier aaneengesloten ingezeten, komende maandag willen we voor het eerst 5 uur gedaan hebben. Het gaat heel goed: ze gaat lekker liggen en piept nooit om eruit te mogen!

(een filmpje van Panda die superblij door de tuin rent. Ze zat nergens achteraan, ze kan heel goed alleen spelen. Slechte kwaliteit helaas dus je moet 'm niet op full-screen kijken.)

Zo makkelijk als het afscheid van Alex was, zo moeilijk was het afscheid van onze apartementgenootjes. Vooral Neus, Francesca, Yifat en Jan ga ik ontzettend missen. Ik had voor iedereen een persoonlijk kaartje geschreven en de meiden een armbandje gegeven, dus het was wel een bevredigend afscheid :)

De komende week hebben we voor het eerste in 3 maanden langer dan één dag vrij, waar we ongelofelijk blij mee zijn! Ons huisje, Casa Picos, hebben we weer gehuurd via Oceaanzicht (http://lapalma-oceaanzicht.nl/). Het is, net als de andere 2 huisjes waar we al hebben verbleven, een prachtig, luxe huisje. Het heeft zelfs een zwembad! Hier hebben we echter helaas nog geen gebruik van kunnen maken vanwege het weer. De omgeving van het huisje is prachtig! Grotendeels tuintjes met druivenranken en mooie bloemenstruiken. Dit is tot nu toe mijn favoriete verblijfplekje op La Palma :)

De komende week zijn we vooral van plan om te wandelen en het meeste uit onze laatste dagen op La Palma te halen.
Gisteren hebben we een wandeling van 8 uur (inclusief pauzes) gemaakt van Pino del Virgen (de oudste den van het eiland, ongeveer 800 jaar oud) naar Refugio la Punta de los Roques gemaakt. Het was een hele mooie, vermoeiende klim door een mystiek, in mist gehuld elfjesbos. Het enige jammere was dat we nauwelijks uitzicht hebben gehad door de dikke bewolking waar de doorheen liepen, maar op de momenten dat we wel uitzicht hadden was het adembenemend! Het doel, de refugio, was een stevig en goed uitgerust houten hutje waar wandelaars gratis kunnen overnachten. Er staan wat houten tafels en banken en bedden zonder matras, maar met dekens en er is een watertapje. Een hele goede optie voor een meerdaagse wandeling!

Vandaag hebben we een rustdagje gehad en zijn we even naar het strand geweest en morgen gaan we poging 2 doen tot de wandeling door de oerwoudbarranco La Zarza! (de wandeling die we met Petra en John hadden willen maken, toen John zijn hand bezeerd had).

Dit zal waarschijnlijk één van mijn laatste blogposts zijn, maar niet getreurd: over 7 dagen zijn we weer in het land ;)

Liefs,

Jane

(hieronder staan nog wat mooie foto's van de wandeling en van het huisje!)

Constructiewerk om de Pino del Virgen: hij is een beetje ziek dus de Lorax probeert hem te redden :) (als je de Lorax van Dr. Seuss niet gezien hebt kan ik die film zeker aanraden)

Papa en Tarzan naast het kerkje van de Pino del Virgen

Slaaptekort inhalen direct na aankomst in het huisje. Hij heeft die dag van 20.00 tot 09.00 geslapen!

Wegwijzer naar ons prachtige huisje Casa Picos

Het zwembad in onze tuin

Onze tuin:  uitzicht op palmbomen en druivenranken. Ik vind het geweldig! :)

Jonge Woudloper op weg naar de Reventón pas.

De laatste piek voor ons doel: Refugio de la Punta de los Roques

Het mystieke woud...

We waren net door de wolken heen en toen zagen we een prachtige zonsondergang.

Wauw...

Dolphins are my friends :)

Hallo allemaal!

Afgelopen vrijdag hebben we een boottripje gemaakt langs de noordelijke kust van het eiland. Ons doel was Cueva Bonita, hoewel dat maar één van de bezienswaardigheden waar de boot langs zou varen was. Onze tocht begon in Puerto Tazacorte, nadat we al even in de oceaan gezwommen hadden omdat de bus maar elke twee uur ging, waardoor we veel te vroeg waren.

Cueva Bonita was onze eerste stop. De boot voer een groot donker hol in dus dat was best wel spannend, maar binnenin bleek het nog veel sprookjesachtiger dan ik verwacht had! Het is een grot die ver over de zee hangt en binnenin hangt een mystiek rook, waardoor het Efteling-gehalte nog hoger werd. Aan het eind van de grot ligt een klein strandje, maar de grot is alleen per boot bereikbaar dus ik denk dat het een weinig gebruikt strandje is.
 Onze tweede stop was de Piratenbaai, die we nu eindelijk een keertje van de andere kant zagen. Maar ik moet zeggen dat ie op het land toch indrukwekkender is!

De Piratenbaai. Helaas konden we geen foto maken van Cueva Bonita omdat het te donker was...

Na de piratenbaai gingen we op weg naar Playa de la Veta, dat volgens velen het mooiste strand van het eiland zou zijn. Helaas hebben we het nooit bereikt... Onderweg kwamen we namelijk - onverwachts - dolfijnen tegen en dat was volgens het personeel en de kapitein bijzonderder dan de andere bezienswaardigheden waar we langs zouden varen, dus hebben we de dolfijnen gevolgd totdat het tijd was om terug te gaan naar de haven. De dolfijnen bleken een heel bijzondere soort te zijn, die alleen in de buurt van de Canarische Eilanden en Hawaii voorkomt. Het is heel moeilijk om ze te spotten, omdat ze nogal verlegen zijn en vaak ver uit de buurt van boten blijven. Deze durfden echter heel dichtbij te komen en langs de boot en onder de boot door te zwemmen! Ze deden geen kunstjes ofzo, maar eerlijk gezegdverwacht ik dat ook helemaal niet van ze. Het was een hele mooie ervaring om deze bijzondere dieren een keertje in het wild te zien!

Toen we in de buurt van Puerto Tazacorte kwamen werd de boot stil gelegd, zodat de mensen die wilden zwemmen of op de bananenboot wilden (zoals ik!!) dat een half uurtje konden doen. De bananenboot is een soort oplaasboot die achter een speedboot wordt gehangen, waar je met meerdere mensen op moet zitten en je vast moet houden aan een handgreep, terwijl de speedboot bochten maakt en je tegen moet leunen om te voorkomen dat je omslaat. Het voelt een beetje zoals paardrijden maar dan comfortabeler en het was super gaaf!

Ik was verreweg de jongste op de boot terwijl ik verwacht had dat ik tussen allemaal kindjes zou zitten, haha :)

Ik kan dit boottripje aan iedereen die naar La Palma komt aanraden! Het personeel is super vriendelijk, spreekt Engels en weet veel over de zeedieren en de andere bezienswaardigheden waar de boot langs vaart. Er worden geen apparaten gebruikt om walvissen of dolfijnen te vinden, want die zenden straling uit die de dieren zouden kunnen verstoren. De motor en de onderkant van de boot zijn ook heel veilig en beschadigen de dieren niet als ze erbij in de buurt komen. Het heeft een goede prijs-kwaliteit verhouding en het eten en drinken is bij de prijs inbegrepen. Onder het dek is een kleine ruimte met ramen waar je onder water kan kijken, wat ook super bijzonder was! Ik werd er echter een beetje te zeeziek van om er lang te blijven.

's Avonds zijn we weer uit eten gegaan bij de Bodeguita en hebben we de zwerfkatjes in Puerto Tazacorte gevoerd.

Liefs,

Jane

hieronder staat de link naar de bootmaatschappij :) 

http://fancy2.com/fancy-2/ 

en hier een filmpje van de dolfijnen!
 

Ruta de los Volcanes

Hallo allemaal!

Afgelopen woensdag hebben we samen met Neus (spreek uit als: Ne-oes) en Jan uit ons appartement de Ruta de los Volcanes gewandeld. Dat was dezelfde wandeling waar we afgelopen zomer mee bezig waren toen de bosbrand uitbrak. Deze keer hebben we er echter geen rondwandeling van gemaakt, maar hebben we de hele route van Refugio el Pilar (oftewel: Speeltuin in het Bos) naar Fuencaliente / Los Canarios, het zuidelijkste stadje van het eiland, gewandeld. We waren erg benieuwd of de bosbrand veel veranderd had aan de wandeling. Tot mijn grote opluchting was Speeltuin in het Bos niet beschadigd, alles was nog compleet intact! De rest van de wandeling die we afgelopen zomer gedaan hadden was ook niet zoveel veranderd, behalve hier en daar wat zwartgeblakerde stammen. Gelukkig is de Canarische Den uiterst vuurbestendig dus de beschadigde boompjes komen er wel weer bovenop :)

Speeltuin in het bos

Resten van de brand...

Het was een hele leuke ervaring om deze route nu eens volledig te lopen, vooral omdat we door de rondwandeling de meest indrukwekkende kraters gemist hadden. Woensdag heb ik maar liefst drie kraters gezien. Ze waren allemaal heel diep en indrukwekkend en het leuke was dat Jan, door zijn vorige beroep als leraar, veel weet over aardrijkskunde. Hij kon ons dus precies vertellen hoe de vulkaan werkte en hoe hij eruit heeft gezien voor en tijdens de uitbarsting.
Wat ik het mooist vond aan de wandeling waren waarschijnlijk de verre uitzichten over Tenerife en La Gomera en het glooiende zwarte landschap. Op de rand van de kraters voelde ik me, net als Panda, bepaald niet op mijn gemak, maar het was wel een heel bijzondere ervaring om te zien!

Uitzicht op Tenerife

Een krater met één dappere boompje

De wandeling duurde ongeveer 8 uur, met wat nodige pauzes vanwege de hitte en omdat Panda na de helft van de wandeling regelmatig omviel van vermoeidheid. Vanaf dat moment heeft Tarzan haar stukjes gedragen en heeft ze een paar dutjes gedaan, waarna ze er weer tegenaan kon en ver voor ons uit rende. Rond 8 uur 's avonds kwamen we aan in Fuencaliente, waar we wat gedronken hebben op het terrasje van het cultureel centrum en geluisterd hebben naar een concert van het jeugdorkest, dat net aan de gang was.

Eerbetoon aan de dappere wandelaars die Fuencaliente bereiken (2015)

We hebben het gehaald! (Panda was te moe voor een foto helaas)

Om 10 uur waren we weer thuis, waar iedereen nog even met Panda, die weer de gewoonlijke hyperactieve puppy was na het dutje in de bus, gespeeld heeft. Een half uurtje later heeft Tarzan haar naar de finca gebracht en rond half 12 sliepen we. We hebben allebei nog geen enkele nacht zó vast geslapen als na deze uitputtende de wandeling.

De volgende dag moesten we weer vroeg op om aan het werk te gaan op de finca, dus dat viel een beetje tegen... Wat we echter niet wisten was dat ons een verrassing te wachten stond op de finca... Op de dag van onze wandeling was één van de geiten bevallen van een super schattig babygeitje! Dat maakte het werken een stuk aangenamer :) Gistermiddag hebben we heel rustig aan gedaan en 's avonds zijn we met Jan uit eten geweest bij Plaza Chica. Vandaag zijn we weer vrij en vanavond gaan we naar de Roque los Muchachos met Neus, Cecilia en Ruz (spreek uit als: Roez) om naar de zonsondergang en de sterren te kijken.
We genieten dus zeker van onze laatste weken op het eiland! :)

Tot snel!

Jane

Babygeitje :)

Neus in de steenspiraal die door vele wandelaars tot stand is gekomen (onze stenen van de vorige zomer liggen er ook nog tussen en we hebben alle 4 nog een paar extra steentjes bijgedragen)

Panda en Tarzan aan het spelen

Uitzicht op de Valle de Aridane

Augustus 2016

April 2017